Jaki stosunek macie do zwiazkow na odleglosc?

[dona]

Witam!
Nie spodziewalam sie ze az tyle postow w tej sprawie sie pojawi.
Jedni sa za jedni sa przeciw takiemu zwiazkowi.
Ale ja tez uwazam jesli sie nie sprobuje to sie nigdy nie przekona.
Ale niektore takie zwiazki przetrwaja wszystko i sa szczesliwi.

[madzik]

Dona czyli, jak w życiu - albo na wozie, albo pod wozem
Reasumując zapewne jest zdecydowanie trudniej utrzymać taki związek. Miłość musi być naprawdę wielka oraz ogromne zaufanie, by było możliwe przetrwanie rozłąki.
Uważam jednak, że najlepiej postarać się z całych sił, by jak najszybciej być razem. Nie ma rzeczy niemożliwych do zrealizowania. Niemożliwe jest tylko wskrzeszenie ukochanego, czy ukochanej - resztę można pokonać, a tym bardziej we dwójkę.
Mimo wszystko uważam jednak, że szans takie związki nie mają wielkich - ale może ktoś słyszał o przypadkach, które są potwierdzeniem szczęśliwego zakończenia w tym temacie

[Krzysiek]

Nawet jak związek nie przetrwa to przez jakiś czas będzie więcej niż sympatycznie:-) .

[pestka]

Krzysiu czyżbyś zmieniał zdanie?

[Krzysiek]

To znaczy?

[madzik]

Nawet jak związek nie przetrwa to przez jakiś czas będzie więcej niż sympatycznie:-) .

strzał w dziesiątkę, a życie jest takie krótkie i z reguły szare, że trzeba sobie jak najwięcej tych przyjemności dostarczać

[pestka]

Co do tego zdania Krzysiu bo uznałeś że ci bliżej do poglądów Madzik.

---

Swoją drogą to ciekawe jak duża jest ta odległość.

[Krzysiek]

Moje małżeństwo odległości nie wytrzymało. Hasło chwytaj dzień co prawda nie jest mi zupełnie obce ale też nie jest mottem mojego życia. Czesem warto spróbować-tyle na myśli miałem:-)

[Godee]

dziewczyna mojego znajomego wyjeżdża właśnie na 10 miesięcy za granicę, obserwuję z ciekawości jak im się będzie układać po jej powrocie

[nord57]

Przez długi okres czasu uważałem , że rozłąka uszlachetnia. Zdarzyło się jednak , że moja partnerka - w okresie menopauzy- wskutek głębokich przemyśleń doszła do wniosku, że nie spełniła się życiowo przy mnie. Nie wiem co się stało, że nagle przestałem być dla Niej kimś bliskim. Z dnia na dzień psuła się komunikacja między nami, rozmowy stały się lakoniczne , bez cienia bliskości, ciepła i tęsknoty. We mnie wstąpiło poczucie opuszczenia emocjonalnego i najgorszy wróg związku-zazdrosc. Krok po kroku drążył mnie ten przeklęty robal,aż osiągnął swoj cel. Pewnego dnia usłyszałem: ja już ciebie nie kocham. Tak, na pewno długotrwła rozląka nie sprzyja trwałości związku. Brak spacerów , rozmów, wspólnego pokonywania problemów życia codziennego oraz wspólne przeżywanie powszednich smuteczków i radosci . Brak codziennego oparcia w bliskiej osobie powoduje prawdopodobnie, że partnerzy usamodzielniają się. Nabierają poczucia większej wartości osobistej ,doskonalą sie wewnętrznie i osiągają coś w rodzaju samowystarczalności emocjonalnej. Przychodzi czas na realizację odkładanych planów , spełnianie marzeń. Prawdopodobnie dochodzą do przekonania , że choć we dwoje można zajść dalej , to samodzielnie idzie się przez życie szybciej ciekawiej i spontaniczniej. Z perspektywy czasu przypuszczam ,że w przypadku mojego zwiazku kryzys nastąpił pod wpływem INWAZJI TOŻSAMOŚCI , która dotyka sporą grupe kobiet w okresie menopauzy. Teraz wiem, że w tym szczególnym dla kobiety okresie partner nie powinien jej opuszczać , nawet gdy w grę wchodzi intratny kontrkt za granicą.