Singiel to brzmi dumnie :)

[Wiera]

... zwłaszcza jak słyszę: taka ładna, inteligentna dziewczyna, blablabla...., wszystko jeszcze okraszone tym litującym się wzrokiem. Ehhh, dla mnie bycie singlem wcale nie brzmi dumnie. Czasami mam ochotę zapaść się pod ziemię. No i oczywisty problem z wyjściami, weselami, sylwestrami, świętami etc. etc. To moja subiektywna ocena.

Na wesela chodzę z przyjacielem. Jak mam iść sama to niestety rezygnuję, no chyba że to bliska koleżanka lub ktoś kogo lubię
A gdy kochana rodzinka się czepia, że sama jestem to mówię, że jestem sama, a nie samotna. A to wielka różnica No i spokój mam choś swoje i tak muszą powiedzieć.

Podpisałabym się pod Twoim postem 10 lat temu. Niestety jestem już sporo po 30-tce i wygląda to trochę inaczej. W ogóle myślę, że okres 30-40 lat jest najtrudniejszy dla tzw. singla. Z trzech glównych powodów:
1. Znajomi mają Cię w d..., bo dzieci, bo praca, bo po prostu nie pasujesz do ich układanki. Np. przyszliby do Ciebie w odwiedziny, ale w związku z tym, że nie masz dzieci, to ich dzieci siłą rzeczy bardzo szybko zaczynają się u ciebie nudzić, a co za tym idzie marudzić . A później to już co minutę: no chodźmy już do domu,. Z mężem koleżaki też nie inaczej, bo przecież nie miał z kim piwka wypić i o śrubkach pogadać.
2. Brak wolnych mężczyzn. Sorry, ale nie wszyscy jeszcze owdowieli, albo się rozwiedli. Na to przychodzi czas później. A ten znajomy, który był taki, a siaki i którego dotychczas można było jeszcze na wesele zaprosić też już zaobrączkowany.
3. ZEGAR BIOLOGICZNY, on nie tyka, on dzwoni.

[venus]

więc zwykle po tej 30tce mocno angażujemy się w rozwój zawodowy , robienie kariery , rozwijanie pasji czy też w co ? no właśnie w co jeszcze można ?

ps. Wiera nie dobijaj że to najgorszy etap

[Wiera]

więc zwykle po tej 30tce mocno angażujemy się w rozwój zawodowy , robienie kariery , rozwijanie pasji czy też w co ? no właśnie w co jeszcze można ?

ps. Wiera nie dobijaj że to najgorszy etap

Nie ma sztywnych reguł, nie każdy musi się wpisywać w moje doświadczenia i obserwacje. Niemniej, powiem to każdemu singlowi: nie widzisz życia w pojedynkę, nie zaciągaj się w lata. Co do robienia kariery, rozwijania pasji po 30? Taaa..... Na pewno tacy są, ja nie znam. Ale od razu zaznaczę, że nie prowadzę w tym temacie żadnych statystyk, więc jednoznacznie nie mogę się wypowiedzieć.
Ale, wydaje mi się, że singlom bez wsparcia i kopa jakiego daje rodzina w postaci męża/żony, dzieci jest trochę trudniej rozwinąć skrzydła.
Pozdr.

[venus]

hm... ja sobie nie wyobrażam życia bez zaangażownia w jedną z tych w/w przeze mnie kwestii , może to jakaś forma ucieczki jak narazie mnie nie "gryzie " więc chyba ok

[vavis]

... zwłaszcza jak słyszę: taka ładna, inteligentna dziewczyna, blablabla...., wszystko jeszcze okraszone tym litującym się wzrokiem. Ehhh, dla mnie bycie singlem wcale nie brzmi dumnie. Czasami mam ochotę zapaść się pod ziemię. No i oczywisty problem z wyjściami, weselami, sylwestrami, świętami etc. etc. To moja subiektywna ocena.

Na wesela chodzę z przyjacielem. Jak mam iść sama to niestety rezygnuję, no chyba że to bliska koleżanka lub ktoś kogo lubię
A gdy kochana rodzinka się czepia, że sama jestem to mówię, że jestem sama, a nie samotna. A to wielka różnica No i spokój mam choś swoje i tak muszą powiedzieć.

Podpisałabym się pod Twoim postem 10 lat temu. Niestety jestem już sporo po 30-tce i wygląda to trochę inaczej. W ogóle myślę, że okres 30-40 lat jest najtrudniejszy dla tzw. singla. Z trzech glównych powodów:
1. Znajomi mają Cię w d..., bo dzieci, bo praca, bo po prostu nie pasujesz do ich układanki. Np. przyszliby do Ciebie w odwiedziny, ale w związku z tym, że nie masz dzieci, to ich dzieci siłą rzeczy bardzo szybko zaczynają się u ciebie nudzić, a co za tym idzie marudzić . A później to już co minutę: no chodźmy już do domu,. Z mężem koleżaki też nie inaczej, bo przecież nie miał z kim piwka wypić i o śrubkach pogadać.
2. Brak wolnych mężczyzn. Sorry, ale nie wszyscy jeszcze owdowieli, albo się rozwiedli. Na to przychodzi czas później. A ten znajomy, który był taki, a siaki i którego dotychczas można było jeszcze na wesele zaprosić też już zaobrączkowany.
3. ZEGAR BIOLOGICZNY, on nie tyka, on dzwoni.

Do 30-tki zostało mi niewiele więc jeszcze Twoich doświadczeń trochę mi brakuje ale już wyżej wspomniałem jak temu zaradzić. Po prostu należy zmienić znajomych na singli nie będzie problemu z nudzącymi się dziećmi lub mężem (zresztą dla mnie nie zrozumiały jest fakt po co wlec męża gdzie w obie strony będzie marudził). W trudnych chwilach będzie łatwiej o zrozumienie oraz wsparcie.

[Wiera]

... zwłaszcza jak słyszę: taka ładna, inteligentna dziewczyna, blablabla...., wszystko jeszcze okraszone tym litującym się wzrokiem. Ehhh, dla mnie bycie singlem wcale nie brzmi dumnie. Czasami mam ochotę zapaść się pod ziemię. No i oczywisty problem z wyjściami, weselami, sylwestrami, świętami etc. etc. To moja subiektywna ocena.

Na wesela chodzę z przyjacielem. Jak mam iść sama to niestety rezygnuję, no chyba że to bliska koleżanka lub ktoś kogo lubię
A gdy kochana rodzinka się czepia, że sama jestem to mówię, że jestem sama, a nie samotna. A to wielka różnica No i spokój mam choś swoje i tak muszą powiedzieć.

Podpisałabym się pod Twoim postem 10 lat temu. Niestety jestem już sporo po 30-tce i wygląda to trochę inaczej. W ogóle myślę, że okres 30-40 lat jest najtrudniejszy dla tzw. singla. Z trzech glównych powodów:
1. Znajomi mają Cię w d..., bo dzieci, bo praca, bo po prostu nie pasujesz do ich układanki. Np. przyszliby do Ciebie w odwiedziny, ale w związku z tym, że nie masz dzieci, to ich dzieci siłą rzeczy bardzo szybko zaczynają się u ciebie nudzić, a co za tym idzie marudzić . A później to już co minutę: no chodźmy już do domu,. Z mężem koleżaki też nie inaczej, bo przecież nie miał z kim piwka wypić i o śrubkach pogadać.
2. Brak wolnych mężczyzn. Sorry, ale nie wszyscy jeszcze owdowieli, albo się rozwiedli. Na to przychodzi czas później. A ten znajomy, który był taki, a siaki i którego dotychczas można było jeszcze na wesele zaprosić też już zaobrączkowany.
3. ZEGAR BIOLOGICZNY, on nie tyka, on dzwoni.

Do 30-tki zostało mi niewiele więc jeszcze Twoich doświadczeń trochę mi brakuje ale już wyżej wspomniałem jak temu zaradzić. Po prostu należy zmienić znajomych na singli nie będzie problemu z nudzącymi się dziećmi lub mężem (zresztą dla mnie nie zrozumiały jest fakt po co wlec męża gdzie w obie strony będzie marudził). W trudnych chwilach będzie łatwiej o zrozumienie oraz wsparcie.

Ha, żeby to było takie proste znaleźć tego singla w moim wieku. I to jeszcze takiego, któremu by się chciało czasem wyjść z domu.
Ps. Jak miałam 28 lat to myślałam tak jak Ty, czyli w sumie się nie różnimy.
Hmm, pewnie jak Ty będziesz 10 lat starszy i nadal będziesz wiódł żywot singla to też będziesz myślał jak ja teraz. Hahaha, ciekawe co ja wtedy będę myślała, bedę miała wtedy już 48 lat.

[vavis]

na tym forum zarejestrowanych jest już 167 singli - mało? ;>

Poza tym czy ktoś Ci mówił, że życie jest proste? Nie twierdze, że znalezienie singli w odpowiednim wieku do tego z podobnymi zainteresowaniami jest łatwo ale ci single sami nie przyjdą niestety trzeba włożyć trochę wysiłku by ich znaleźć.

Podejrzewam, że z moimi "problemami" nie pozostaje mi nic innego jak życie singla więc już teraz zaczynam szukać podobnych ludzi do siebie i nimi się otaczać by za 10 lat nie marudzić ;p - jeśli to było zbyt wredne to przepraszam

Wcale mi się nie uśmiecha życie w pojedynkę ale jeśli już musi tak wyglądać to chyba warto spróbować zrobić to co mogę zrobić by je umilić.

[Wiera]

na tym forum zarejestrowanych jest już 167 singli - mało? ;>

Poza tym czy ktoś Ci mówił, że życie jest proste? Nie twierdze, że znalezienie singli w odpowiednim wieku do tego z podobnymi zainteresowaniami jest łatwo ale ci single sami nie przyjdą niestety trzeba włożyć trochę wysiłku by ich znaleźć.

Podejrzewam, że z moimi "problemami" nie pozostaje mi nic innego jak życie singla więc już teraz zaczynam szukać podobnych ludzi do siebie i nimi się otaczać by za 10 lat nie marudzić ;p - jeśli to było zbyt wredne to przepraszam

Wcale mi się nie uśmiecha życie w pojedynkę ale jeśli już musi tak wyglądać to chyba warto spróbować zrobić to co mogę zrobić by je umilić.

No to teraz wejdź w wątek gdzie się ludzie witają i zobacz ile jest tam singli z Mazur.
A tak w ogóle to co mnie ludzie z neta? Życie jest na zewnątrz, face to face, a nie na jakimś tam forum. Ja tu zabijam czas, tak samo jak Ty i wiele innych.
Mam nadzieję, że nie zabrzmiało wrednie, bo też mam ku temu czasem skłonności.

[DeeDee]

Podejrzewam, że z moimi "problemami" nie pozostaje mi nic innego jak życie singla więc już teraz zaczynam szukać podobnych ludzi do siebie i nimi się otaczać by za 10 lat nie marudzić ;p - jeśli to było zbyt wredne to przepraszam

Wcale mi się nie uśmiecha życie w pojedynkę ale jeśli już musi tak wyglądać to chyba warto spróbować zrobić to co mogę zrobić by je umilić.

vavis, podpisuję się pod twoimi słowami

[Hanula]

Singielką zostałam z przymusu po rozpadzie związku, ale mi to nie przeszkadzało - praca, wychowanie i utrzymanie dziecka - zajęło mi to 20 lat. Nie przeszkadzała mi samotność, bo samotna nie byłam. Teraz, gdy dzieciak jest już na swoim garnuszku i prowadzi swoje życie, zaczyna do mnie docierać, że tak naprawdę potraciłam wszelkie kontakty i nie mam z kim iść na kawę i pogadać.
Fajnie singlem być, jak ma się 20-40 lat, potem już szuka się towarzystwa drugiej osoby, niekoniecznie jako partnera do końca życia ale przyjaciela, przyjaciółki, żeby było do kogo zagadać.